yavas yavas kabul ediyorum..
bunları kendi kendime diyorum fakat olmuyo iste
yine her gece yokluğunla uyuyup, sabaha senin yokluğunla uyanıyorum..
günesi, olmayan bir sen ile batırıp, sana sarılarak doğusunu izliyorum..
susuyorum, susunca anılarım canlanıyo zihnimde..
en kücük detayına kadar anımsıyorum, hatta tekrardan yasıyorum
kendi kendime zıtlasıyorum bazen de "o yok, yok!" diye ama konusmayı, yürümeyi dahi bilmeyen bi bebeğin ne desen anlamayacağı gibi bende anlamıyorum
anlayamıyorum!
biliyorum, dönüsü yok bu sensizliğin
ama yine de senden bir mesaj bekliyorum
belki atarsın, mucize olur belki ararsın diye
sesini duymaya bile o kadar ihtiyacım var ki..
kendime acıyorum!
ben böyle olmamalıydım.. sonucta hicken basladık, hic olarak ta bitirdik
neyse dönelim yokluğunla gecirdiğim o güzel günlere
beraber uyanıyoruz kahvaltı edemiyoruz sakinlestirici kullanıyoruz istahımız yok ikimizin de anlatılıyo anlamıyoruz duyamıyoruz baksak ta göremiyoruz arada gülüyoruz bakısıyoruz öpüsüyoruz her gece deliler gibi sevisiyoruz..
belki kızarsın ama haber vermeden olmaz..
yokluğun ile evleniyoruz..
bir "mutluluklar" mesajı cekersin artık
xoxo
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder